محققان در تلاشی برای توسعه ترانزیستورهای غیر سیلیکونی برای ساخت ترانزیستورها از خون، شیر و پروتئین ها استفاده کردند.

محققان در مطالعه جدید خود موفق به ساخت ترانزیستور مبتنی بر پروتئینی شدند که می تواند بنیان نسل جدیدی از ابزارهای الکترونیکی که هم انعطاف پذیرند و هم تجزیه پذیر زیستی را بنا بگذارد.

زمانی که دانشمندان ترکیبهای مختلفی از خون، شیر و پروتئین مخاط را به ماده پایه افزودند، مولکولها به واسطه سرهم بندی خودکار صفحه ای نیمه رسانا را در ابعاد نانو به وجود آوردند، در حالی که هر یک از پروتئینها ویژگی جدیدی را در ترانزیستور ایجاد می کرد.

توانایی پروتئین خون در جذب اکسیژن امکان سازگاری نیمه رساناها با مواد شیمیایی ویژه ای را به وجود می آورد که به واسطه آن ویژگی های خاصی ایجاد خواهند شد. پروتئینهای شیر که استقامت را در محیطهای سخت بالا می برد، برای ایجاد فیبرهایی به کار گرفته شدند که سنگ بنای ساخته شدن ترانزیستور مورد نظر دانشمندان بودند.

از سویی دیگر پروتئینهای مخاطی با توانایی درخشش به رنگهای سبز و قرمز و آبی برای ایجاد درخشش سفید به منظور بهبود در ویژگی های نوری ترانزیستور به کار گرفته شدند. با به کارگیری از توانایی های طبیعی هر یک از این پروتئینها، محققان توانستند ویژگی های مختلفی را در ترانزیستور کنترل کنند که از آن جمله می توان به هماهنگ سازی رسانایی، گنجایش حافظه، و نور فلورسنس اشاره کرد.

بر اساس گزارش گیزمگ، محققان بر این باورند ترانزیستورهای پروتئینی جایگزینهای مناسبتری برای ترانزیستورهای سیلیکونی خواهند بود و می توانند طیف جدیدی از فناوری های قابل انعطاف را به وجود بیاورند. این محققان تا کنون قدم اول در ساخت نمایشگرهای تجزیه پذیر زیستی را برداشته اند و قصد دارند تا از این ترانزیستورهای پروتئینی در ساخت ابزارهای مختلف الکترونیکی استفاده کنند.