اینم خیلی بی ربط نیست پس بامحققان دانشگاه کمبریج همراه بشید

به طور معمول DNA دارای ساختار مارپیچ دوتایی است اما اکنون دانشمندان موفق

به مشاهده یک مارپیچ چهار رشته ای از DNA در سلول های انسانی شده اند که

می تواند با بروز سرطان مرتبط باشد.

به گزارش مشرق به نقل از مهر، طی 60 سال گذشته یعنی از زمانی که جیمز واتسون و

فرانسیس کریک روشی را توضیح دادند که در آن دو زنجیره شیمیایی بلند به دور

یکدیگر پیچ خورده تا اطلاعاتی را رمزگذاری کنند که سلول ها برای ساخت و حفظ

بدن به آنها نیاز دارند، مارپیچ دوتایی شکل طبیعی DNAتصور می شده است.

نسخه چهار رشته ای را که دانشمندان توانسته بودند پیش از این در لوله

آزمایش تولید کنند، اکنون در سلول های بدن انسان برای نخستین بار مشاهده شده است.

محققان دانشگاه کمبریج انگلیس دریافته اند این DNAچهار رشته ای در طول مرحله ای ایجاد می شود که یک سلول، DNAخود را درست پیش از تقسیم نسخه برداری می کند.

این یافته می تواند در مطالعه سرطانها بسیار مهم و قابل توجه باشد چرا که

سرطانها معمولا توسط ژنهایی جهش یافته ای ایجاد می شوند که نسخه برداری DNAرا افزایش می دهند.

وجود چنین ساختارهایی می تواند زمانی که سلول دارای ژنوتایپ خاصی یا اختلالی ویژه ای ایجاد شوند.

کنترل این ساختارها می تواند شیوه های نوینی برای مبارزه با سرطان ارائه کند.

این پژوهشگران می گویند درصورت اثبات این فرضیه می توان سلول های دچار این اختلال را با مولکولهای مصنوعی به شیوه کاملا انتخابی هدف قرار داد.

از کمبریج به هراروارد میریم!

پژوهشگران دانشگاه هاروارد روشی ارائه کردند که با استفاده از آن می‌توان از رشته‌های دی‌ان‌ای برای تولید نانوساختارهای سه بعدی پیچیده استفاده کرد. این رشته‌ها به‌صورت آجرهایی بوده که در تولید نانوساختارها به‌عنوان واحد سازنده به‌کار گرفته می‌شود. از نتایج این پژوهش می‌توان در حوزه‌های مختلف نظیر ادوات پزشکی، رهاسازی دارو و پیمایشگرهای تصویربرداری قابل برنامه ریزی استفاده کرد.

فناوری نانو دی‌ان‌ای نزدیک به سی سال است که ظهور کرده اما در سال‌های اخیرا با پیدایش اوریگامی دی‌ان‌ای، این فناوری رشد کرده است. این روش از روی روش تا کردن کاغذ که در ژاپن باستان انجام می‌شد الهام گرفته شده است که اولین بار در سال 2006 پاول روتموند از موسسه فناوری کالیفرنیا برای تا کردن و شکل دهی دی‌ان‌ای از آن استفاده کرد. با این روش می‌توان داربست‌های مختلفی برای اهداف مختلف ایجاد کرد.

برای این که بتوان ساختارهای دو و سه بعدی ایجاد کرد، باید از رشته‌های ارتباط‌دهنده استفاده نمود. برای رسیدن به یک ساختار از پیش تعیین شده، نظیر یک مدار الکترونیکی، باید رشته‌های اتصال دهنده مشخص استفاده کرد اما مشکلی که در اینجا وجود دارد این است که دی‌ان‌ای‌ها می‌توانند به‌صورت تصادفی هم شکل گرفته و فرآیند شکل دهی به‌طریق دلخواه ما را دچار مشکل کنند.

یک گروه تحقیقاتی از دانشگاه هاروارد به‌جای این که از رشته‌های بلند دی‌ان‌ای استفاده کند، از رشته‌های بسیار کوتاه استفاده کرده است. این رشته‌های کوتاه سنتز شده به یکدیگر چسبیده و رشته‌های بلندتر را ایجاد می‌کند. برای این که بتوان این اتصال را مدیریت کرد از بازهای دی‌ان‌ای کمک گرفته شده است. باز آدنین به تیمین و سیتوزین به گوانین متصل می‌شود این اتصال‌ها تغییر ناپذیر است بنابراین از آنها برای ایجاد ساختار دو بعدی دلخواه استفاده شد به‌طوری که رشته دی‌ان‌ای با 42 باز به رشته دیگر متصل شد.

اخیرا یین و همکارانش از این روش برای ایجاد ساختار سه بعدی بهره گرفتند. در این پروژه آنها از رشته‌های کوچک‌تر با 32 باز استفاده کرده که هر رشته قادر است به چهار رشته دی‌ان‌ای متصل شود. امکان اتصال با زاویه 90 درجه در این رشته‌ها وجود داشته بنابراین این ساختار قادر است به تمام سمت‌ها، پایین، بالا، چپ و راست خم شود. آنها با این روش مکعبی تو خالی ایجاد کردند.

آنها با استفاده از این روش بیش از 100 شکل مختلف را ایجاد کردند که از آنها می‌توان در حوزه‌های مختلف استفاده کرد. نتایج این پژوهش در نشریه Science به چاپ رسیده است

برگرفته از ستاد نانو

منبع: http://nanotechweb.org/cws/article/tech/51702